Kiedyś potrafiliśmy rozmawiać
godzinami. Teraz przeraża nas każde słowo,które możemy usłyszeć
od tej drugiej osoby. Boimy się tego,że z naszych ust padną
słowa,które nie powinny zostać wypowiedziane. Ty boisz się
bardziej,bo to ja jestem tykającą bombą,która jeszcze nie
wybuchła.
-Bartek nie chcę tak żyć. Nie możemy
tak żyć.- chwytam twoją dłoń
-To jest mój wina. Ten cały wypadek.
Śmierć Antosia. To moja wina. To wszystko moja wina . - mówisz
zrozpaczonym głosem
Właśnie teraz zdaję sobie sprawę,że
nie mogę się poddać. Bo wciąż jesteś mężczyzną mojego
życia.
-Bartuś to nie jest Twoja wina.
-szepczę Ci do ucha
-Nela ja wiem ,że kłamiesz. To przeze
mnie straciliśmy nasze dziecko. - wstajesz,ubierasz kurtkę
Wychodzisz ,trzaskając drzwiami.
Nie pozwolę Ci na to. Biegnę za Tobą. Bo nie mogę pozwolić
na to,że odejdziesz. Nie stracę mojej ostatniej miłości.
-Nie możesz mi uciec Bartek. Nie
możesz rozumiesz?Nie pozwolę Ci na to. -krzyczę
Rozpaczliwie błagam o to ,abyś
został. Pozwalasz mi do siebie podejść.
-Wróć proszę. Antosia nie możemy
już odzyskać,ale możemy odzyskać siebie rozumiesz? Nie możesz
odejść. Nie możesz zniknąć,bo ja po prostu tego nie wytrzymam.
Nie wytrzymam bez Ciebie. Nie damy bez siebie rady Bartek. Ja nie dam
rady. - kruszę się
Po raz pierwszy od naszej straty
przytulasz mnie tak jak dawniej.
-Przepraszam Cię za to,że w ogóle
pozwoliłam Ci pomyśleć,że to Twoja wina . Bartek przejdźmy przez
to razem. - mówię i ściskam Twoją dłoń
-To nie jest Twoja wina. - szepczę
A Ty rozklejasz się jeszcze bardziej.
-Kocham Cię Nela. Wracajmy do domu. -
chwytasz moją dłoń
Chyba właśnie Cię odnalazłam.
♥
Dziękuję.
Wasza lukrecja.
Dziękuję.
Wasza lukrecja.
